WOŚP 2025– 3 licytacje na 33 finał – razem dla zdrowia i bezpieczeństwa dzieci

„(…)Znowu nie stać mnie na dżipa, więc wybieram podwózkę motocyklem. Kaski w Indonezji są obowiązkowe, jednak to nie oznacza, że w małym Cemoro Lawang, o trzeciej w nocy, ktokolwiek się tym przejmie. Siedzę wczepiona w uchwyt siedzenia, motocykl pędzi, a ja tylko powtarzam w kółko: trochę wolniej. Przed wjazdem do kaldery muszę mocno przytulić się do kierowcy. Ruszamy z kopyta po wulkanicznym pyle, a ja obiecuję sobie, że jak przeżyję tę podróż, to wracam na piechotę, nawet 100 kilometrów.
Świt nad Bromo to magiczny moment i jeden z piękniejszych krajobrazów, jakie kiedykolwiek widziałam. Najpierw kompletna ciemność, do której powoli przyzwyczajał się wzrok, malutkie światła w dolinie niczym gwiazdy odbijające się w kalderze, ciemne zarysy gór na horyzoncie. Powoli niebo przybierało czerwony kolor, z ciemności zaczynały wyłaniać się sylwetki wulkanów Bromo, Batok, Kursi Watangan oraz Widodaren, a w oddali sylwetka Semeru – najbardziej aktywnego indonezyjskiego wulkanu.(…)”

” (…) Gdy dotarliśmy do Riungu zaczynał się zmierzch. Mój hotel jest tuż nad brzegiem morza. Może i jest późno, jestem wykończona, podróżuje dwanaście godzin, ale teraz będę miała hotelik nad brzegiem morza, będzie jak w raju. Szukamy. Nie ma. Pytamy. Nikt o takim miejscu nie słyszał. Mapa pokazuje mi jedno, informatorzy mó- wią drugie. Zatrzymujemy się jakieś dwa kilometry od wybrzeża. Tabliczka mówi jasno: Riung guesthouse, a ja siedzę w bemo i mówię, że to pomyłka, że to nie mój hotel. Podchodzi właściciel, z moją rezerwacją, ale nawet jemu zaczynam mówić, że to nie mój nocleg.
Chce mi się wyć. Ze zmęczenia, ze złości i z rozczarowania. Moje pierwsze myśli w Riungu? Psy dupami szczekają, zadupie zadupia. Brzydkie zadupie. Co ja mądrego wymyśliłam, czy ja nie mogę jak normalny człowiek pojechać do hotelu z basenem? (…)”

„(…) – Jestem przewodnikiem, od lat pracowałem w tym zawodzie. Teraz jest ciężko. Ludzie podróżują, żeby odtworzyć zdjęcia z Instagrama, nie interesuje ich nic oprócz tego. Wiozę ich do pięknego wodospadu, a oni mają pretensje, że on wygląda inaczej niż na Instagramie. Nie są zainteresowani ludźmi, kulturą, tylko zdjęcia i do Internetu. Nienawidzę jeździć do świątyni Lempuyang. Nie jedź tam, to jest bezsensu. Zobaczysz długie kolejki, aby zrobić sobie zdjęcie z udawaną taflą wody. Zresztą pokażę ci, mam tu filmik. Takich świątyń jak tamta na Bali jest wiele, ale wszyscy muszą pojechać do tej jednej, po zdjęcie z lustrzanym odbiciem. Jakże inny był świat w czasach, gdy David Attenborough przyjechał tu w 1956 roku, aby nagrać dokument o waranach, płynął na wyspę na małej łódce z żaglem – jaki on był wszystkiego ciekawy. Teraz jest kompletnie inaczej. (…)”